مردی پیش بایزید بسطامی آمد و گفت:  (( چرا هجرت نکنی و از شهری به شهری نروی  تا خلق را فایده دهی و خود نیز پخته تر گردی که گفته اند:

 بسیار سفر باید تا پخته شود خامی/صوفی نشود صافی تا در نکشد جامی.))

بایزید گفت: (( در این شهر که هستم، دوستی دارم که ملازمت (همرامی) او را بر خود واجب کرده ام. به وی مشغولم و از او به دیگری نمی پردازم .))

آن مرد گفت: آب که در یک جا بماند و جاری نگردد ، در جایگاه خود بگندد.

بایزید جواب داد : (( دریا باش تا نگندی))

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><> 

چنان که رابعه را که از زنان عارفه بود، کسی گفت: از خلوت بیرون آی تا شگفتی های خلقت بینی. رابعه گفت: (( به خلوت در آی تا عجایب خالق بینی.))

از کتاب حکایت پارسایان

امشب دعا میکنم که پیامبر (ص) فردا به ما عیدی بده

عیسی (ع) بر مردی گذشت که به چندین بیماری مبتلا بود:نه چشمی داشت که ببیند و نه پایی که راه رود، جذام بر سرو روی او زده بود و پوستش ، پیسی داشت. به گوشه ای افتاده بود و می گفت(( شکر آن خدای که مرا عافیت(سلامتی) داد و درسلامت نهاد!))

عیسی (ع) بدو گفت: (( ای مرد! چه مانده است از بلا که تو را از آن عافیت باشد؟))

گفت: (( عافیت و سلامت من بیشتر است از کسی که در قلب وی معرفت به حق نیست.))

عیسی (ع) گفت: (( راست گفتی)) پس دست به وی مالید و درست بینا و راست اندام شد. مدت ها زیست و همه ی عمر را به عبادت خدای- تعالی- گذراند.

 حکایت پارسایان  / نوشته رضا بابایی /صفحه 140