دیروز صبح با خدا در راه رفتن به مدرسه بودیم. من و خدا کنار هم. قدمهامونو یکسان برمی داشتیم.داشتم علوم می خوندم. گفتم خدا یعنی میشه معلم امروز از من درس نپرسه؟؟؟؟!!!!!
خدا لبخند زد و گفت: چرا مگه درستو نخوندی؟
گفتم نه دیشب وقت نداشتم آخه انقدر که کار داشتم واینا...
خدا لبخند زد.
دیدم اه من دارم به خدا هم دروغ می گم.

گفتم : نه آخه می دونین من از دوستم پرسیدم بهم نگفت.کلا اون همش عمدا به آدم نمی گه فردا پرسش داریم تا فقط نمره خودش خوب بشه.خیلی بچه لوس و........

خدا بازم لبخند زد.
دیدم اه دارم پیش خدا هم غیبت می کنم!!!!!!!!!

خدا با لبخند تمام اشتباهاتمو به من فهموند و من هم متوجه شدم.پس چرا ما با لبخند اشتباهات دیگران رو بهشون نفهمونیم.
چرا دنبال این می گردیم که با دعوا یا داد زدن یا قهر و....... به دیگران بگیم که دارن اشتباه می کنن.
اتفاقا اینجوری اون آدم هم راحت تره و خجالت نمی کشه........... درسته نه؟

داستان از خودم هست.

هنگامی که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست، دیدم که نخستین نقاشی مرا روی یخچال چسباندی و تشویق شدم تا نقاشی دیگری بکشم.

هنگامی که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست، دیدم که به گربه ای آواره غذا دادی وبا خود اندیشیدم مهربانی با حیوانات چقدرزیباست.

هنگامی که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست، دیدم که کیک مورد علاقه ام را صرفاً به خاطرمن درست کردی ودریافتم که چیزهای

 کوچک واقعاً چیزهای خاصی هستند.

هنگامی که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست، نجوای دعاهایت را شنیدم وایمان آوردم خدایی هست که می توانم همیشه با او صحبت کنم.

هنگامی که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست، بوسه ی شب بخیرت را روی پیشانیم احساس کردم و دریافتم که دوستم داری.

هنگامی که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست، جاری شدن قطرات اشک را از چشمانت دیدم و فهمیدم که بعضی مواقع بعضی از چیزها انسان را ناراحت می کند و گریه کردن اشکالی ندارد.

هنگامی که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست، دیدم که دلواپس و نگران منی کوشیدم تمامی آن چیزی باشم که می توانم.

هنگامی که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست، نگاهت کردم... تا از بابت همه آن چیزهایی تشکر کنم که به عینه دیدم، درست هنگامی

که تصور می کردی حواسم پیش تو نیست.