وقتی در مقام داوری و انتقاد از کسی حرف می زنیم در واقع نیاز خود به انتقاد کردن را مطرح می سازیم. اگر دز اجتماعی شرکت کنید و به انتقاداتی که معمولاً در این گردهم آییها علیه اشخاص ایراد می شود گوش بدهید، وبعد به خانه بروید و از خود سوال کنید که فایده این همه انتقاد در چیست احتمالاً به همان نتیجه ای می رید که من رسیده ام. هیچ فایده مثبتی در آن متصور نیست. کار مثبتی صورت نمی گیرد. اما این همه ی مطلب نیست. انتقاد کردن نه تنها مشکلی را از میان بر نمی دارد، بلکه به خشم و بی اعتمادی موجود در دنیای ما می افزاید. به هر صورت کسی از میان ما مایل نیست که مورد انتقاد واقع شود. واکنش ما به انتقاد، اغلب گرفتن حالت تدافعی و یا پس نشینی است. کسی که احساس می کند مورد تهاجم واقع شده یا گرفتار هراس و شرم می شور یا متقابلاً عصبانی می شود و حمله می کند. چند بار تاکنون اتفاق افتاده از کسی انتقاد کنید و او در جوابتان بگید: بسیار متشکرم که اشکالات مرا برشمردی. به راستی از لطف شما تشکر می کنم.

انتقاد کردن عادت بدی است. چیزی است که به انجام دادن آن عادت می کنیم و همه می دانیم که مورد انتقاد واقع شدن چه احساسی را ایجاد می کند.

 منبع :سخت نگیرید ؛باور کنید  که مهم نیست.

دکتر ریچارد کارلسون

ترجمه مهدی قراچه داغی