شکیبایی خصوصیتی است که از دل سرچشمه می گیرد و با تمرین حساب شده و آگاهانه می شود آن را به میزان زیادی تقویت کرد و توسعه داد.

یکی از راه های موثری که من به عمیق تر کردن بردباری پیدا کردم، گذاشتن دوره ی تمرین واقعی است، یک دوره ی زمانی که در ذهنم برای تمرین هنر شکیبایی در نظر می گیرم.خود زندگی کلاس درس می شود، و شکیبایی برنامه ی درسی آن.

می توانید از پنج دقیقه شروع کنید و قابلیت خودتان را به مرور افزایش دهید. به خوتان بگویید:« بسیار خوب، در طول پنج دقیقه آینده، به خودم اجازه نخواهم داد از هیچ چیز عصبانی و ناراحت شوم.»

آنچه کشف می کنید، حقیقتا حیرت انگیز است.تصمیم شما در بردبار بودم مخصوصا آنکه بدانید برای مدت کوتاهی است  فوراً قابلیت شما را در بردباری افزایش می دهد  و تقویت می کند. شکیبایی از جمله خصوصیات ویژه ای است که خود سبب موفقیت خود می شود. وقتی مسافت کوتاهی را طی کنید و به نقطه ای برسید_پنج دقیقه بردباری موفقیت آمیز_ در خودتان این قابلیت را می بینید که حتی برای مدت زمان بیشتر بتوانید آدم صبوری باشید. در طول زمان، حتی ممکن است یک آدم صبور و بردبار بشوید.
                      
من چون صاحب بچه های کوچک هستم، امکانات زیادی برای تمرین بردباری در اختیار دارم. برای مثال، یک روز که سعی دارم چند تا تلفن مهم بزنم و هر دو دخترم مرا زیر رگبار سؤال گرفته اند به خودم می گویم، حالا وقت خوبی برای صبر کردن است. می خواهم تا نیم ساعت آینده تا جایی که ممکن است صبور و بردبار باشم( می بینید، من خیلی کار کرده ام، به نیم ساعت رسیده ام)! . از شوخی گذشته ، واقعا مؤثر است و در خانواده ما تأثیر داشته است.وقتی خونسردی ام را حفظ می کنم و به خودم اجازه نمی دهم که عصبانی و ناراحت شوم، می توانم آرام،اما محکم،رفتار بچه هایم را به سمتی بکشانم که به هنگام برآشفتگی و عصبانیت امکانش وجود ندارد و آنقدرها مؤثر نیست. عمل ساده ی جهت دادن فکرم به سمت شکیبایی، اجازه میدهد که در لحظه ی حاضر باقی بمانم و آن طور که در حالت خشم و عصبانیت پیش می آید به این فکر نکنم که تا به حال چندین بار اینطور شده است و احساس نکنم که قربانی شده ام. مهم تر اینکه احساس شکیبایی من اغلب مسری است. به بچه ها سرایت می کند و بعد خودشان، به این  نتیجه می رسند که ناراحت کردن پدر تفریحی ندارد.
                         
صبوری به من اجازه می دهد وسعت نظر و روشن بینی ام را حفظ کنم. حتی در میانه ی یک موقعیت دشوار ، می توانم به خاطر بیاورم که چه چیزی در مقابلم قرار گرفته است_ مبارزه ی موجود _ مسأله ی مرگ و زندگی نیست، بــلکه مانع کوچکی است که باید به سادگی با آن کنار آمد. بدون بردباری، همین سناریو می تواند به وضع اضطراری فوق العاده ای که داد زدن، خشم، احساسات جریحه دار شده و فشار خون بالا آن را تکمیل می کند تبدیل شود که واقعا ارزشش را ندارد. اگر لازم است با بچه ها، رئیستان، یک آدم بدقلق یا موقعیت نا مناسب کنار بیایید، در صورتی که نمی خواهید " از کاه کوه بسازید" تقویت و توسعه سطح بردباری می تواند شروع خوبی باشد.

از کتاب: زندگی یک فوریت نیست/ریچارد کارلسون

<استفاده از مطالب این وبلاگ بدون ذکر منبع مجاز نمی باشد>