خلوتی برای خود

این تصادفی نیست که در تمام فرهنگهای جهان، ارزش و احترامی خاص برای خلوت کردن با خویشتن قائل شده اند. در سنین نوجوانی، سرخپوست آمریکایی و بیابانگرد افریقایی به قله کوه یا به سایه ی درختی دربیابان پناه می برند تا به دور از ازدحام آدمیان، به دنبال معنای زندگی بگردند. معلمان بزرگ تاریخ بشریت: حضرت محمد، حضرت عیسی،بودا و همچنین میلیونها راحب و روحانی و صوفی که به دنبال این بزرگان گام برداشته اند همگی از خلوت و تنهایی، به معراج رسیده اند. همه ی ما به مکان های مقدسی نیاز داریم که در آنها از صدای زنگ تلفن، یا از روزنامه و ساعت خبری نباشد جایی که بتوانیم حسابهای بانکی مان را فراموش کنیم. این مکان مقدس، خواه گوشه ای از تخت خواب یا بالکن خانه مان باشد خواه یک جنگل، در هر حال مکانی است برای اندیشه و نوآوری.